امسال هم گذشت با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش، با همه خوشی‌ها و تلخی‌هایش، یک سال دیگر از عمرمان گذشت به این امید که از تلخی‌ها و بدی‌هایش عبرت گرفته باشیم برای سال جدید.

امسال نیز عده‌ای آمدند و عده‌ای رفتند، آنها که رفتند جای کسی را تنگ نکرده بودند و آنها که آمده‌اند، هم جای کسی را تنگ نمی‌کنند. آنها که آمدند شادی به ارمغان آوردند و آنهایی که رفتند غمگین‌مان کردند.

امسال جای خیلی‌ها در کنار سفره‌های هفت‌سین‌مان خالی است، آنهایی که روزی با خنده‌هایمان خندیدند و با گریه‌هایمان گریه کردند و به قولی غم‌مان را خوردند و هنگام تحویل سال نو با ما نیستند تا دعای یا مقلب القلوب بخوانند، چشم‌هایشان را ببندند و برایمان بهترین‌ها را بخواهند. ‌حتما به یادشان چشم‌هایمان تر خواهد شد و دل‌مان دلتنگ‌شان می‌شود.

جای پدربزرگ‌ها و مادربرزگ‌های دوست داشتنی‌مان، پدر و مادرهای مهربان‌مان و خواهر و برادرهای عزیزمان که امسال همراهی‌مان نمی‌کنند به خیر.

آری یاد همه آنان که حقی بر گردنمان دارند به خیر.

امسال هم گذشت، دل‌هایی را شاد کردیم و احیانا که نه قطعا دل‌هایی را آزردیم، آن هم به حکم انسان بودن‌مان و گفتیم انسان جایزالخطاست. از گناه خیلی‌ها نگذشتیم و کینه‌هایشان را به دل گرفتیم و از خیلی‌ها هم گذشتیم و دل آرام شدیم.

امسال هم گناه زیاد کردیم، ولی این جایزالخطا بودن دلیل خوبی برای گناه کردن، دل آزردن، اشک در آوردن و . نبود.

امسال هم گذشت، کارهایی را به سرانجام رساندیم و کارهایی هنوز روی زمین مانده است. کارهایی کردیم که به درد مردم و جامعه خورده و کارهایی باید انجام می‌دادیم که دردی از کسی برداریم که انجام نشد.

امسال هم گذشت بی‌آن‌که بفهمیم که یک سال دیگر از عمرمان بیهوده یا مفید گذشت، اگر نفهمیدیم چگونه عمرمان را سپری کردیم، ضرر کردیم و اگر از آن درست استفاده کردیم، برنده شده‌ایم.

امسال نیز گذشت نمی‌دانیم چقدر برای خدا بندگی کردیم که صد البته خدا نیاز به بندگی ما ندارد و هر آنچه انجام دادیم برای خودمان و دنیا و آخرت‌مان بود.

سال 97 هم گذشت، این که توشه‌ای برای آخرت برداشتیم یا نه پیش خودمان محفوظ. این که خوب زندگی کردیم یا بد بماند و این‌که آیا دلی را بدست آوردیم، یا دلی را شکستیم نیز بماند و این که امسال چه که بودیم و چه کردیم فبها.

اما برای سالی که پیشرو داریم چه برنامه‌ای داریم؟ قرار است در سال جدید کدام دستی را بگیریم؟ قرار است چه کاری برای رضای خدا و بندگانش انجام دهیم.

امسال گذشت با همه تلخی‌ها و شیرینی‌هایش اما باید به فکر سال جدید بود و به آینده امید داشت، و از حالا برای فردای خود فکری کنیم.

و دعای من برای همه آنها که دوست‌شان دارم این است:

خواهان آنم که ضربان قلبتان،

به لبخندهای مکرر تکرار شود،

و هر آنچه به دل آرزویش را دارید

بی بهانه‌ای از آن شما باشد.

دعایتان می‌کنم به خیر

نگاهتان می‌کنم به پاکی

یادتان می‌کنم به خوبی

و هر کجا هستید بهترین‌ها را برایتان آرزو دارم.

فقط از او بخواهید.

خودش بهتر می‌داند.

لحظه‌های به خیر

لب‌تان خندان

دل‌تان شاد

روز و شب‌تان

پر از عشق خدا.

دوستان و یاران نادیده که هر از گاهی به وبلاگ این حقیر سر میزنید،امیدوارم همواره تندرست و سربلند باشید.اگر مجالی بود و عمری باقی این وبلاگ را ادامه خواهم داد.

ایام به کام

در روزهای آخر اسفند

کوچ بنفشه‌های مهاجر

زیباست

در نیم‌روز روشن اسفند

وقتی بنفشه ها را از سایه های سرد

در اطلس شمیم بهاران

با خاک و ریشه

- میهن سیارشان –

از جعبه‌های کوچک و چوبی

در گوشه‌ی خیابان می‌آورند

جوی هزار زمزمه در من

می‌جوشد:

ای کاش

ای کاش، آدمی وطنش را

مثل بنفشه‌ها

(در جعبه‌های خاک)

یک روز می‌توانست

هم‌راه خویشتن ببرد هر کجا که خواست

در روشنای باران 

در آفتاب پاک

"دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی"

چه شب بدی است امشب ، که ستاره سو ندارد

گل کاغذی است شب بو ، که بهار و بو ندارد

چه شده است ماه ما را ، که خلاف آن شب ، امشب

ز جمال و جلوه افتاده و رنگ بو ندارد ؟

به هوای مهربانی ، ز تو کرده روی و هرگز

به عتاب و مهربانی ، دلم از تو خبر ندارد

ز کرشمه ی زلالت ، ره منزلی نشان ده

به کسی که بی تو راهی ، سوی هیچ سو ندارد

دل من اگر تو جامش ، ندهی ز مهر ، چاره

به جز آن که سنگ کوبد ، به سر سبو ندارد

به کسی که با تو هر شب ، همه شوق گفت و گو بود

چه رسیده است کامشب ، سر گفت و گو ندارد

چه نوازد و چه سازد ، به جز از نوای گریه

نی خسته یی که جز بغز تو در گلو ندارد

ره زندگی نشان ده ، به کسی که مرده در من

که حیات بی تو راهی ، به حریم او ندارد

ز تمام بودنی ها ، تو همین از آن من باش

که به غیر با تو بودن ، دلم آرزو ندارد

"حسین منزوی"

زیر پوست این اقلیم

آرامم! کنارِ تو حرف می‌زنم چای می‌ریزم تنَ‌ت را بو می‌کنم وُ لبت را می‌بوسم دستت را می‌گیرم و به‌سمتِ پاییز قدم می‌زنم وُ دل، به‌دریا می‌زنم 
وَ به تو سلام می‌کنم 
سلام علاقه‌یِ خوبم علاقه‌ جانِ من من به خیالِ تو آرامم. 
می‌دانی؛ من سال‌هاست به دوست داشتنِ تو آرامم

"افشین صالحی"

بازآی دلبرا که دلم بی قرار توست

 وین جان بر لب آمده در انتظار توست

  در دست این خمار غمم هیچ چاره نیست

 جز باده ای که در قدح غمگسار توست

 ساقی به دست باش که این مست می پرست

 چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست

 هر سوی موج فتنه گرفته است و زین میان

 آسایشی که هست مرا در کنار توست

 سیری مباد سوخته ی تشنه کام را

 تا جرعه نوش چشمه ی شیرین گوار توست

 بیچاره دل که غارت عشقش به باد داد

 ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

 هرگز ز دل امید گل آوردنم نرفت

 این شاخ خشک زنده به بوی بهار توست

ای سایه صبر کن که برآید به کام دل

آن آرزو که در دل امیدوار توست  

"هوشنگ ابتهاج"

بی عشق زیستن را ، جز نیستی چه نام است ؟

یعنی اگر نباشی ، کار دلم تمام است

با رفتن تو در دل سر باز می کند ، باز

آن زخم کهنه یی که در حال التیام است

وقتی تو رفته باشی ، کامل نمی شود عشق

بعد از تو تا همیشه ، این قصّه ناتمام است

از سینه بی تو شعری ، بیرون نیارم آورد

بعد از تو تا همیشه این تیغ در نیام است

از تازیانه نیز ، سر می کشد دل من

این توسنی که از تو با یک اشاره رام است

زیباتر از نگاهت نتوان سرود شعری

شعر تو ، شاعر من ! کامل ترین کلام است

وقتی تو رخ بپوشی در این شب مضاعف

هم ماه در محاق است ، هم مهر در ظلام است

خواهی رها کن این جا ، در نیمه راه ما را

من با تو عشقم امّا ، ای جان ! علی الدّوام است

آری تو و صفایت ! ای جان من فدایت

کز من به خاک پایت ، این آخرین سلام است

می نوشم و سلامم هم چون همیشه با توست

ور شو کرانم این بار ، جای شکر به جام است

تو نیستی که ببینی چقدر تنهایم

به روی غُربتِ آیینه، دست می سایم.

مگر که در شب و توفان کنارِ من باشی
که من بدون تو تا صبح هم نمی پایم !

به من اجازه بده، ماهِ من! که برگردم
که خالی، است میانِ ستارگان، جایم

طلوع کن نفسی، آسمانِ آبی من
که من غروبِ غم انگیز و تلخِ دریایم

کلام و فلسفه هم در دلم افاقه نکرد
که در جهانی ازاینگونه، چیست معنایم؟!

دوباره برکه و باران، دوباره غارِ کبود
سکوتِ آبی و نیلوفرینِ بودایم !

"یدالله گودرزی"